Урьд цагт бурхан амьтанд чих тараажээ. Илжиг тэрийг сонсоод хамгийн түрүүнд хүрч очоод хамгийн томыг нь аваад явжээ. Тэмээ их зантай, бас олонд биеэ гайхуулах дуртай амьтан юм болохоор "Бурхан миний бие томыг андах биш. Лавдуу хамгийн том, сайн юм үлдээх ёстой....
Тэгээд бусад амьтад миний сайхан чихийг гайхан харж байг" гэж зориуд яаралгүй алхсаар хүрч очсонд амьтан цугаараа санаа санаандаа таарсныг авч гүйцээд уг нь илжгэнд л байвал таарах нэг өөдгүй юм үлдээд байж. Тэмээ тэрнийг үзээд голж,
- Даанч дээ бурхан минь, надад ийм юм үлдээж амьтны шившиг болгох гэж дээ гээд ярвайж эргэтэл бурхан,
- Авбал ав, байвал бай гээд чулуудаад орхисон тэмээний хойноос буруу хараад наалдчихжээ. Тэгээд тэмээний чих тийм этгээд, амьтан амьтныхаас ондоо болсон юм гэнэ ээ.
