Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Нэг могой өдөр бүр голын захад ирэн өвсний өндөр, усны тунгалагт нь тоглон нааддаг байжээ. Нэгэн өдөр гэнэт ширүүн бороо цутгаж, догшин салхи дэгдэхэд могойн толгой сандарч сүүлээ чирэн амь тэмцэн нүхнийхээ зүг сандран мөлхөж гэнэ. Яарч сандран мөлхсөөр байгаад сүүл нь модны хожуулд хатгагдан олон газар шарх сорив олжээ. Сүүл үүнд их дургүйцэж, ...
- Би өөрийн замаар явсан дээр бололтой! гээд бүр хөдлөхөө байчихжээ. Энэ үед толгой санаа ихэд зовниж,
- Бид хэдийгээр зовлонг амсч байвч энэ биеийнхээ төлөө тэвчих хэрэгтэй шүү дээ. Чи сүүлд мөлхөн зовлон амсч байхад би чиний өмнө зам нээж чамайг чирж мөлхөнө. Чиний явж байгаа зам бол миний туулж өнгөрсөн зам тул гагч чи ганцаар шарх олоогүй бөлгөө. Харин хоёулаа хамт энэ бүхнийг даван туулах юм бол чухам жаргалан гэгч тэр билээ. Хэрвээ тус тусдаа салахад хүрвэл хэн хэн маань зовлонд учирна гэж учирласан боловч сүүл харин толгойныхоо үгийг үл тоомсорлон өөрийнхөөрөө зүтгэсээр байгаад салж одов. Толгой нь сүүлээсээ салж зовон зүдэж яваад сая нэг нүхэндээ хүрсэн ажээ. Харин сүүл толгойноосоо салаад зүг чигээ олохгүй энүүгээр тэнүүгээр хамаагүй үсэрсээр явж нэгэн хадны завсарт тарчлан үхэж гэнэ.