Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Зуны нэг сайхан өглөө царцаа цайгаа уучихаад, шоргоолжнуудынг харахаар дээр дээр үсрэн дэгдсээр очив. Тэнд саяхан танилцсан найз шоргоолж нь байх аж. Шоргоолжнууд амрах завгүй ажиллана. Найз шоргоолж, түүний аав, ээж, ах эгч, дүү болон бусад нөхөд нь өвлийнхөө хүнсийг базаах гэж эрвийх дэрвийхээрээ зүтгэж байгаа нь тэр байлаа. ...
– Та нар юуны төлөө биеээ зовоон, амрах завгүй ажиллаж байгаа юм бэ? гэж царцаа сонирхон асуугаад,
- Түүний оронд нааш ирээд надтай тоглооч. Бид цэнгэн зугаацаж болно шүү дээ гэлээ.
– Чи бишгүй л зугаацан тоглолоо. Дуусаагүй гэж үү?! Одоо ажлаа хийсэн нь дээр дээ. Удалгүй зун дуусаж өвөл болно. Өвс хатаж, цэцэгс хагдарна. Ус хөлдөж навчис унан хоол олдохоо болино. Одоо л хөдлөхгүй бол тэр үед хоол олохын тулд юу ч хийгээд нэмэргүй гэж шоргоолж тайлбарлав.
– Би дуучин болохоос ажилчин биш. Зугаацсан нь надад дээр. Хоол хүнс зөндөө л байна хэмээн царцаа мэдэмхийрэн хэлж гэнэ.
– Өвөл гэж ямар аюул байдгийг мэдэхгүй гэнэхнээрээ байгаа аргагүй л балчир залуу байна даа хэмээн шоргоолж харамсангуй хэлжээ. Царцаа зуны турш тоглон наадахад, шоргоолж болон түүний нөхөд амрах завгүй ажиллацгаасан ажээ. Царцаа цагийг зугаатай өнгөрөөн тун аз жаргалтай байв. Гэвч удалгүй өдрөөс өдөрт хүйтэрсээр аюулын харанга дэлдэж эхлэв. Эцэстээ царцаанд ямар ч хоол олдохоо больжээ. Хоног өнгөрөх тутам тэрээр турж цонхийсоор царай зүс гэж авах юмгүй болов. Харин шоргоолжнууд үүрнийхээ гүн рүү орцгоов. Тэдэнд өвлийн турш идэх хоол байхад юунаас айх вэ? Улмаар өлссөн царцаа,
– Ноён шоргоолж минь, надад хоолноосоо жаахныг өгөөч? гэж гуйв. Амьдрал өдрөөс өдөрт хүндэрч амьдрахад хүнд болж байна. Би алдаагаа ухаарч ойлголоо хэмээн царцаа уйлагнав. Гэвч царцаа түүнтэй ахиад хэзээ ч уулзахгүй, мөн үгээ хэзээ ч хэлж чадахгүй шүү дээ. Эцэст нь хөөрхий царцааны үхэл нь иржээ. Чухам яагаад ийм гунигт явдал болов гэдгийг хайрт дүү нар минь тунгааж бодоорой!