Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Урьд балар цагт нэгэн хаан ганц хүүтэй, түүнээ хүнээс нуугаад ердөө үзүүлдэггүй байжээ. Харин нутгийн албатын хүүхдүүдийг ээлж дараагаар дуудан аваачиж хүүгээ харуулдаг боловч тэд гэртээ буцаж очдоггүй юмсанжээ. Энэ жигтэй явдлыг хүн бүхэн дуулж, ихэд гайхдаг байв. Тэр нутагт ганц охинтой нэг хүүхэн байж гэнэ.... Гэтэл тэр хүүхний охин, хааны хүүг харах ээлж болжээ. Эх нь охиноо хааныд хүргэж өгөхдөө,
- Хааны хүүг харж байхдаа идээрэй гэж өөрийнхөө хөхний сүүгээ хийсэн ааруул өгчээ. Охин хааны хүүг өдөр, шөнөгүй бөөцийлөн суухдаа ихэд айсан боловч өлсөхийн эрхэнд ээжийнхээ өгсөн ааруулыг идэж гэнэ. Тэгтэл хааны хүү баахан харж байгаад,
– Чи юу идээ вэ? Надад өгөөч гэхэд охин ааруулаасаа өгчээ. Хүү ааруулын амтыг үзээд ийм сайхан амттай юм хаана байна? Надад олж өгөөч! гэж гэнэ.
– Манай ээж хийдэг юм гэхэд,
- Чи олж авчирч аль! Харин намайг битгий хүнд хэлээрэй. Аргагүй хэлэх болбол тарваганы нүхэнд бархираарай гэж гуйж гэнэ. Охин гэртээ харьжээ. Нутгийн хүмүүс тэр охиныг хүрээд ирсэнд ихэд гайхаж, түүнээс элдвээр шалгаасан боловч юу ч олж дуулсангүй. Гэсэн ч охин томоогүйтэж хээр гараад тарваганы нүхэнд,
- Хааны хүү их муухай, үхэр шиг эвэртэй, зэрлэг гайхай шиг шүдтэй юм гэж хашгирахад замаар явсан хүмүүс дуулчихжээ. Түүнээс хойш хааны албат нар хүүхдээ явуулж хааны хүүг харуулахаа больжээ. Хаан уурлаж тэр үгийг хэн хэлснийг мөшгөхөд, талын тарвага хэлсэн болж таарчээ. Хаан тэр тарвагыг амьдаар нь авчруулаад, таван хурууных нь нэгийг тас цавчуулжээ. Түүнээс хойш тарвага дөрвөн хуруутай болсон юм гэдэг.