Эрт цагт том цагаан галуутай нэгэн өвгөн амьдарч байжээ. Галуу нь шөнө бүр байшингийнх нь хажууд өндөглөдөг байв. Нэг өглөө өвгөн өндгөө авахаар галуун дээр очтол алтан өндөг гаргасан байв. Өвгөн баярласандаа уулга алдан,
- Өө, хайрт галуу минь, чи надад алтан өндөг гаргаж өглөө шүү дээ! Би үүгээр эхнэртээ гоёмсог хувцас, бяцхан охин Аннадаа хөөрхөн хүүхэлдэй авч өгнө гэлээ. Маргааш өглөө нь өвгөн гэрээсээ гүйн гарч галуугаа хартал дахин алтан өндөг гаргасан байв. ...
Өдөр, хоног, сар харвасан сум шиг өнгөрөхөд өвгөн маш олон алтан өндөгтэй болов. Гэтэл өвгөн сүүлдээ ганц өндөг авахын тулд бүтэн хоног хүлээж тэвчсэнгүй. Шуналдаа хөтлөгдсөн өвгөн эхнэртээ,
- Хайрт эхнэр минь, энэ галуу бидэнд алтан өндөг гаргаж өгдөг юм чинь доторх нь бас алт байж таарна. Чи түүний ямар болохыг харж байгаа биз дээ. Хоёулаа үүнийг төхөөрөөд доторх алтыг нь авъя гэж ятгав. Эхнэр нь,
- Амьдрал минь ийм сайхан болж байгаад чи ханахгүй байна уу? Тэнэг өвгөн минь, бид хоёрт дээд тэнгэрээс заяасан үнэт баялгийг чамлаж болохгүй гээд учирлах загнахыг хослуулан өвгөнөө хориод дийлсэнгүй гэнэ. Шуналдаа автсан өвгөн галуугаа төхөөрч орхив. Гэвч галууны дотроос том алт байтугай алтны өчүүхэн хэсэг ч гарч ирсэнгүй гэнэ ээ.
