Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Би урьд алтай хаанд гарч ав гөрөө хийж явахдаа аргаль угалзнууд яаж мөргөлддөгийг сайн ажигласан юм. Нэг уулын хөтөл дээр гартал улаан нар тусахын хамт л хоёр том угалз мөргөлдөж эхэллээ. Өглөө нь харахад л хоёр эвэр тас няс хийж байв. Үдийн хэрд харахад мухар цээжнүүд лүг хийж байснаа оройхон буцаж ирэхэд л хоёр сүүл нь үлдээд шал шалхийтэл мөргөлдсөн хэвээр л байж билээ. Мөн ч сүрхий мөргөлддөг амьтад шүү ноёнтоон гэхэд Дархан ноёнтон инээж ...
“Далан худалч минь ээ! Наадах чинь аль хэдийнээ хүзүүнийхээ хавьд очоод хэтэрчихлээ” гэв.
“Дархан хаантан гуай та чинь даллаганыхаа бүтэн хонин чонхороо зооглохдоо даргар халзан толгойноос нь эхлээд дал дөрвөн өндрий нь дамнуулаад дараа нь үе сүүлэнд нь хүрч байхдаа чухам хаана нь хэтэрсэн бол доо” гэхэд
“ Хэтэрсэн ч байж болно. Үгүй ч байж болно. Чи яасан бэлэн үгтэй новш вэ хөө! Цааш нь ярь” гэв.