Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Эрт цагт баавгай, чоно, нохой гурав адилхан амьдран суудаг байжээ. Тэр гурав шөнөдөө нэг урцанд хоноод өдөр нь хоол хайн явдаг, орой бүгд урцандаа ирж өдрийн болсноо хүүрнэн ярилцаж инээдэм ханиадам болдог байв. Баавгай нэг өдөр алга боллоо. Хоёр ч хоног урцандаа ирсэнгүй.
Нохой сэтгэл зовнин чононд “Хөөрхий муу баавгай алга. Хойноос нь явахаас” гэхэд чоно “За яахав, тэр тэнэг хаа холдох вэ? Нэг юм олоод чи бид хоёроос л нууж хааж идэж яваа” гэхэд нохой “Хөөрхий муу баавгай тийм сэтгэлтэй ч биш шүү. Чи арай хэтрүүллээ” гэжээ. Чоно нохой хоёр тар тур хийгээд эрэлд гарлаа. ...
Чоно хэлсэн нь:
-Чи зүүн тийш яв. Би баруун тийш явна. Миний хойноос бүү яваарай гээд чоно баруун тийш шогшлоо. Гэтэл нохой нь “Яагаад энэ чоно “миний хойноос бүү яваарай” гэдэг билээ?” гээд чонын хойноос сэм шогшин явлаа. Хөөрхий муу баавгай анчны занганд ороод амь тавих шахаж буй харагдав. Чоно баавгайн дэргэд очоод улам хуцаад хонгоноос нь нэг хазаад багалзуураас нь хазахаар дайрахад баавгай хэлсэн нь:
-Чи бид олон жил нэг урцанд амьдарлаа. Чи намайг зовлонгоос салгахгүй зооглох гэж байна уу? гэхэд чоно,
- Нэг урцанд амьдрах хамаагүй. Чадалтай нь чадалгүйгээ зооглож яв! Гэсэн бурхан багшийн зарлиг яалаа даа. Хоол олдохгүй гуриатаж үхсэнээс чамайг идээд үхсэн нь дээр гээд чоно ч ухасхийлээ, нохой ч зэрэг дайрлаа. Нохой чоныг баавгайд хүргэлгүй багалзуурдав. Чоно нохой хоёр хүч мэдэн өрсөлдлөө. Гэтэл буун дуу тас хийхэд санаа муут чоно сунан уналаа. Нохой баавгайн дэргэд очиж хуцав.
Анчин эр буугаа хаяад алд илүү илд бариад ханцуй шамлан баавгай руу дайрахад сайн санаат нохой анчин эрийн өөдөөс ухасхийв. Аинчин хутгаа хаяад зугтлаа.
Сайн сэтгэлт нохой занганаас баавгайг арай гэж салган авч шархыг долоон эдээж урцандаа очиж амар сайхан жаргасан гэнээ. Санаа муут чоныг сахисан хэрээнүүд шавж гэнэ.