Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Урьд нэг баян айл байж. Намар хүйтэн болж өвөлжөөндөө гарахдаа тэнхээ муутай нэгэн ухна ишгийг буурин дээрээ үлдээжээ. Ухныг ганцаар хороондоо байж байтал нэг бар хүрч ирээд идэхээр завдав. Ухна айснаа мэдэгдэлгүй өөдөөс нь босоод зогсож гэнэ. Бар асууж:
- Дээдэх чинь юу вэ? гэхэд нь ухна хэлэх юм гэнэ,
- Бар алах жад сэлэм хоёр. Бар,
- Энэ доотох чинь юу вэ? гэхэд ухна,
- Барын мах амталж идэх чинжүү давс гэв. Бар,...
- Энэ эрүүн дэх чинь юу вэ? гэхэд ухна,
- Барын мах идээд тогоо арчдаг алчуур гэжээ. Тэгээд ухна бархираад барыг мөргөхөөр ухас хийтэл.
бар айгаад зугтаж. Зугтааж явсаар нэг чонотой тааралдаж. Чоно,
- Бар гуай, та ямар юмнаас ингэтлээ айн зугтаагаа вэ? гэж.
- Энд явж байсан, нэг айхтар амьтан байна, тэрнээс зугтаж явна гэж бар хариулав.
- Аа, тэр мууг чинь ухна гэдэг юм. Тэрний чинь хоёулаа очиж идье! гэж чоно хэлж гэнэ шүү. Тэгсэн бар,
- Би айж байна, очихгүй гэтэл чоно,
- Айлтгүй, хүзүүгээрээ холбоотой очьё! гээд модны үндсээр өөрийгөө бартай холбоод ухныг идэхээр очиж.
Тэгсэн ухна урдаас нь,
- Гөлийсөн хөх нохой! Долоон барын өртэй чи ганцхан бар олж ирээ юу? гээд ухас хийж. Бар ч үхтэлээ айн эргэн зугтаав. Чоно ч чирэгдсээр ярзайн үхжээ. Түүнийг харсан бар “Чамд инээд, надад ханиад. Хүн айж явахад инээлээ” гээд улам хурдлан зугтаажээ. Ингэж ухаант ухна ишиг авхаалж самбаа гаргасны хүчинд айх аюулгүй амар сайхан өвлийг давж хавартай золгожээ.