Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Багваахай цэцгийг бардам зантай гэж бүгдээр мэдэх билээ. Тйим учир бусад цэцэг түүнтэй үерхэж нөхөрлөхийг хүсдэггүй ажээ. Нэг удаа үдшийн цагт гэрэлт цох хорхой огторгуйд хурц од гялалзаж явахыг үзээд,
-Энэ чинь хиймэл дагуул байна. Би хол нисдэг бол үүнтэй адил гэрэлтэх байсан даа гэж санаа алдлаа. Тэгэхэд багваахай цэцэг,
-Чи ч гайгүй ээ. Би хиймэл дагуул болж чадна. Над сар шиг дугаргий, эвхэж, хумхиж дэлгэж нээдэг арван илтсээр бүрдсэн шүхэр бий. Та нар харж байгаарай. Би эдэнтэйгээ тэнгэрийн мандал өөд одоо нислээ! гэжээ. ...
Энэхүү бардам зантын үгийг сонсоод бүгдээрээ шуугилдав.
Гэнэт бөөн хар үүл гарч ирэнгүүт их салхин исгэрэв. Бүгд чимээгүй болж их салхи, ширүүн бороог өнгөрүүлэхээр сандрав. Багваахай цэцэг хичээн дэрсэн хөл дээрээ тогтож ядан дэнжигнэж байлаа. Хэдэн мөчийн дараа багваахай цэцэг байрандаа байсангүй зөвхөн иш нь үлджээ. Бутны цаанаас туулай босоод ишийг нь идэж орхив.
-Чи яагаад түүнийг идчихэв. Наадах чинь нүцгэнээр их бардам зогсож байсан шүү! Гэж Нил цэцгийг хэлэхэд,
-Өө тийм үү? Мэдсэнгүй, тун харамсалтай юм болж дээ гэж туулай хариулж гэнэ.