Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Петя Зубов хулгана мэт чив чимээгүй болов. Керосин дэн бүдэг гэрэлтэж байсан тул хорон санаат илбэч Петяг харсангүй. Сергей үлдсэн илбэч нараа дуудаад намдууханаар:
- Харамсалтай нь, хүмүүс ямар ч зовлонгоос ангижирч болохоор бүтээгджээ. Хэрвээ бид нарын хувиргасан хүүхдүүд бие биенээ олоод, энд яг шөнийн 12 цагт ирж, цагийн зүүг 77 удаа буруу тийшээ эргүүлвэл буцаад хүүхдүүд хэвээрээ болж, бид харин үхнэ гэв.
Илбэч нар хэсэг дуугүй суув....
Тэгээд Ольга Капитоновна:
- Тэд хаанаас энэ бүхнийг мэдэх юм гэв.
Харин Пантелей Захарович:
- Тэд энд яг арван хоёр цагт ирэхгүй ээ, ядаж нэг минутаар хоцроно гэж яншлаа.
Марфа Васильевна:
- За хаанаас даа. Хаанаас тэд мэдэх юм. Энэ залхуучууд 77 хүртэл тоолж чадахгүй ээ, шууд л алдана гэж гүнгэнэв.
- Энэ нэг иймэрхүү гэж Сергей Владимирович хариулав.
- Та нар харин сэрэмжтэй байгаараа. Хэрвээ хүүхдүүд цагны дэргэд ирж, цагийн зүүг оролдвол бид хөдөлж чадахгүй болно. Харин одоо цаг алдалгүй ажилдаа гарцгаая гэж Сергей Владимирович хэллээ.
Тэгээд илбэч сампингаа ширээн доор нуугаад хүүхдүүд шиг гүйлдэж гарахдаа яг л настай хүн шиг аахилж, амьсгаадан, ёолцгоох аж.
Петя Зубов хөлний чимээ намдах хүртэл хүлээгээд байшингаас гарав. Тэгээд цаг алдалгүй мод бутны араар нуугдан хот руу хөгшин-хүүхдүүдийг хайхаар гүйв. Хотод хүмүүс сэрээгүй л байлаа. Цонхнууд харанхуй, гудамж хүнгүй байв. Зөвхөн цагдаа нар л ажлаа эхэлсэн харагдана. Удалгүй гудамж гэрэлтэж, эхний трамвай явах дуулдав. Петя нэг том сагс барин аажуухан алхаж яваа эмгэнийг хараад гүйн очиж:
- Уучлаарай, та сурагч уу гэхэд, эмгэн хөлөөрөө Петяг цохиод сагсаараа далайлаа. Петя арай гэж бултав. Амьсгаагаа дараад цааш явлаа. Хотын хөл хөдөлгөөн ихсэж, ачаагаа дэлгүүрт эсвэл үйлдвэрт хүргэж өгөх гэсэн галт тэрэгнүүд хурдлан нижигнэж байлаа. Хашаа цэвэрлэгч нар хотын хөл хөдөлгөөнтэй уралдан явган хүмүүсийг хальтрахаас сэргийлж цасыг шуурхай цэвэрлэн элс асгаж байв. Петя энэ бүхнийг хараад л яагаад хүмүүс ингэж их хоцрохоос, амжихгүй байхаас айдгийг ойлгов.
Петя хөгшин-хүүхдүүдийг хайсан ч олсонгүй. Гудамжаар хөгшчүүд алхаж байвч 3-р ангийх биш, жинхэнэ хөгшчүүд гэдэг нь илт харагдана.
Энд нэг цүнхтэй өвгөн явсаныг “Багш л биз” гэж Петя бодов. Тэнд нэг өвгөн будагтай хувин барьж явна. Тэр бол будагчин. Нэг галны машин давхив. Дотор нь өвгөн сууж байлаа. Энэ өвгөн бол хотын галын аюулгүй байдлийн дарга юм. ”Эд нар бүгдээрээ амьдралдаа цагаа дэмий алдаж байгаагүй байх нээ” гэж Петя Зубов бодов.
Петя тэнэсээр л байлаа, гэвч залуу-хөгшчүүд, хөгшин-хүүхдүүдийг олохгүй байв. Амьдрал тэр чигээрээ оргилж байлаа. Ганцхан хоцорч амжаагүй Петяг хэн ч үл тооно.
Яг үд дунд Петя нэгэн жижигхэн цэцэрлэгт ороод тууш сандал дээр амрахаар суув. Тэр холгүй нэг сандал дээр суугаад уйлж байгаа эмгэнийг хараад огло харайлаа. Очмоор санагдсан ч, зориг нь хүрсэнгүй. ”Хүлээж байя” гэж Петя өөрөө өөртөө хэлэв. ”жаахан ажиглая” гэв. Гэнэт эмгэн уйлахаа болиод хөлөө савлан тоглов. Дараа нь нэг халааснаасаа сонин, нөгөөгөөсөө жаахан үзэм гаргаж ирээд сонингоо эргүүлтэл, Петя баяртайгаар “Пионерийн үнэн байна!” гэж хэлэв. Эмгэн сонингоо уншингаа үзэмнээсээ идэж эхлэв. Тэр үзмээ ухан гарган идэж байв.
Эмгэн сонингоо уншиж дуусаад, далд хийтэл, гэнэт цасанд ямар нэгэн юм байхийг олж харав. Тэр доошоо тонгойгоод бөмбөг оллоо. Ямар нэгэн хүүхэд энэ жижиг цэцэрлэгт тоглож байгаад цасанд хаячихсан юм байлгүй.
Эмгэн бөмбөгийг эргүүлэн харж байснаа алчуураар сайн арчаад, мод руу яаралгүй явж тоглож эхлэв.
Петя эмгэн лүү цас бутны дундуур гүйв. Гүйнгээ:
- Эмээ,та сургуулийн сурагч байна тийм үү гэж хашхирлаа. Эмгэн Петягийн гараас барин баяртайгаар:
- Тимйээ тийм, би 3-р ангийн Маруся Поспелова байна. Та харин хэн бэ? гэв. Петя эмгэнд өөрийгөө хэн гэдгийг хэлээд бусад найзуудыгаа хайхаар гар гараасаа хөтлөлцөөд явав. Нэг цаг хайсны эцэст нь тэр хоёр нэг том байрны 2-р орцны гадаа ирэв. Тэгээд түлээний саравчны цаана үсэрч тоглож буй эмгэнийг харлаа. Цардмал зам дээр шохойгоор дөрвөлжингүүд зуран, нэг хөл дээрээ үсрэн чулууг даган тоглоно. Петя Маруся хоёр эмгэн рүү очоод:
- Эмээ та сурагч уу? гэж асуулаа.
- Сурагч, 3-р ангийн сурагч Наденька Соколова байна. Харин та нар хэн бэ? гэж эмгэн хэлэв. Петя Маруся хоёр өөрсдийгөө хэн гэдгийг хэлэв. Тэгээд гурвуулаа гар гараасаа хөтлөлцөөд сүүлчийн нэг нөхрөө хөйхаар явлаа.
Тэд гадаа, цэцэрлэг, хүүхэлдэйн театр, хүүхдийн кино театрт үзсэн ч хэнийг ч олсонгүй.
Цаг явсаар харанхуй болж эхлэв. Байшингуудын доод давхруудын гэрэл нь аль хэдийн асчээ. Юу хийх вэ? Бүх юм өнгөрлөө гэж үү?
- Хараарай, хараарай гэж Маруся гэнэт хашгирав. Тэд 9-н номерийн трамвай олж харав. Харин түүнйи арын бариулаас нэг өвгөн зүүгдэн явна. Малгайгаа далий тавьж шүгэлдэн явах өвгөний сахал нь салхинд хийснэ. Найзууд нь түүнийг хайж байхад өвгөн хотоор хэсэн давхиж байсан ажээ.
Хүүхдүүд трамвайны араас гүйв. Азаар уулзвар дээр улаан гэрэл асч трамвай зогсов. Хүүхдүүд зүүгдэгчийг барьж аван бариулаас зуурсан гарыг салган буулгаад.
- Чи сурагч уу? гэж асуусанд:
- Тэгээд өөр хэн байх билээ, би 2-р ангийн сурагч Зайцев Вася байна. Та нар яах гээв гэхэд хүүхдүүд өөрсдийгөө хэн гэдгийг хэлээд, цаг алдахгүйн тулд дөрвүүлээ трамвайнд сууж ой руу явав.
Трамвайнд сууж явсан хэдэн сурагч манай хөгшчүүдэд суудал тавьж өгөв.
- Өвөө, эмээ суу гэтэл хөгшчүүд эмээж ичин татгалзав. Харин сурагч нар эелдэг хүмүүжилтэйгээр суухыг ятгав:
- Сууцгаа л даа, та нар амьдралыхаа туршид зовж, ядарсан. Харин одоо сууж амарцгаа гэв. Тэр үед трамвай ойд ирж хөгшчүүд ой руу үсрэн гүйцгээв. Тэнд тэднийг шинэ бэрхшээл хүлээж байлаа. Тэд төөрчээ. Харанхуйлж шөнө боллоо. Хөгшин хүүхдүүд ойгоор замаа олохгүй явсаар байв.
- Пээ, цаг цаг гэж Петя хэлэв. Тэр гүйгээд л гүйгээд л байлаа.
- Би өчигдөр тэр байшин руу явах замыг анзаарсангүй гэв.
Харин одоо л ямар нэгэн юмаа аврахын тулд түүндээ бага зэрэг цаг зарцуулах ёстойг ойлгов.
Тэд маш их ядарч сульдав. Азаар салхи шуурч, тэнгэр цэлмэж, тэнгэрт бүтэн сар гарлаа.
Петя Зубов хус модон дээр гарж нэгэн байшингийн хана гацуурнуудын дунд цайрч, цонх нь гэрэлтэж байгааг олж харав. Петя доошоо буугаад бусдадаа шивнэн:
- Чимээгүй битгий дуугараарай, миний араас гэлээ.
Тэд цасан дундуур байшин руу мөлхөв. Цонхоор Болгоомжтой хартал цагийн зүү арван хоёр цаг болоход таван минут дутуу байлаа. Илбэч нар өвсөн дээр унтацгааж байв.
- Тэд унтаж байна гэж Маруся хэллээ. Петя ”Дуугүй бай” гэв. Хүүхдүүд чимээгүйхэн хаалгаа онгойлгоод годилт цагны хажууд ирцгээлээ. Арван хоёр цаг болохын өмнө тэд цагны дэргэд зогсож байлаа. Шөнө дундад Петя цагийн зүүг - Нэг,хоёр,гурав.... гэж тоолон баруунаас зүүн лүү буруу эргүүлэв.
Дуу чимээнээр илбэч нар сэрсэн ч байрнаасаа хөдөлж чадахгүй байлаа. Зогсоод л өсөөд байв. Ингээд тэд том хүмүүс болон хувирж, хацар нь үрчлээсээр дүүрлээ.
- Намайг өргөөрөй, би жижигхэн болж байна, цагийн зүүнд хүрэхгүй нь байна, гучин нэг гучин хоёр,гучин гурав...!! гэж Петя хашгирлаа.
Найзууд нь тэрнийг гар дээрээ өргөцгөөв. Дөч дахь эргэлтэн дээр илбэч нар өтөлсөн, бөгтөр хөгшчүүд болон хувирлаа. Хүүхдүүд улам жижгэрч байлаа. Ийнхүү 77 дахь эргэлт буюу хамгийн сүүлчиин эргэлтэн дээр илбэч нар хашгиралдан алга болцгоолоо.
Хүүхдүүд бие бие руугаа харцгааж баяртайгаар инээлдэв. Тэд эргээд хүүхдүүд болцгоожээ. Дэмий өнгөрөөөн цаг хугацаагаа эргүүлэн олж авцгаажээ.
Тэд ингэж аврагдсан боловч, хүүхдүүд та нар дэм цагаа дэмий өнгөрөөсөн хүмүүс өөрийгөө хэрхэн хөгширч байгааг анзаардаггүйг байнга санаж яваарай.