Үлгэр... зөвхөн үлгэр...

Би тэр жилийн нэгэн намар Тэргэл, Хорголын нуруунд гарч тэх, янгир, тэмээн гөрөөс хүртэл агнаад “Тарвага ичээнд орохоос өмнө бас нэг хэдийг агная” гээд ууланд гарч ирээд өдий төдий тарвага агнаад буцах болж байлаа. Унаж, ачиж явсан морь тэмээндээ олсон ангаа ачаад гэрийн зүг явахаар чөдөртэй морио эрээд гарлаа. Тэгтэл морь маань олдсонгүй.
Би эзгүй хээр хоол унд ч үгүй бүтэн хоног яваад хөл чилж ядарсан учраас цаашаа явах аргагүй болоод байтал гүвээний цаана гүп гап, гүп гап гэх чимээ гарав. “Аз болоход айлын бараа харах нь байна. ... Баян айл эсгийгээ хийхээр ноосоо саваадаж байхад нь буучих нь байна. Очиж аяга цай олж ууя” гээд гүвээгээр давж очтол юуны нь баян айл байхав. Харин олон тарвага ноохойгоо саваадаж байхад нь таарчихав. Тэд нар намайг хармагцаа
“Ээ ашгүй Сэнгээ гуай ирлээ” гээд л баярлацгааж надад уурга шиг урт цагаан саваа бариулаад орхив. Би угаасаа ноос саваадахдаа гарамгай хойно доо хэдхэн цохиод л хөвсийлгөж орхив.
Тарваганууд надад домбо домбо цай, гүзээ гүзээ тос авчирч барив. Би ядарч явсныг хэлэх үү, цай ууж хөлс гоожоод ядаргаа гарахын хамт л хангинатал эвшээгээд нойр хүрч эхлэв. Тэгээд ядарсандаа болоод би тэндээ нам унтчихсан юм байжээ. Тарваганууд намайг ичээндээ оруулаад хучиж орхисон байв. Би ч дулаахан хучлаган дотор унтаад л байлаа, унтаад л байлаа. Нэг мэдэхэд тарваганууд намайг зүг зүгээс чангаан
“Сэнгээ гуай! Сэнгээ гуай, босох боллоо! Босох боллоо!” гээд дуудах шиг болов. “Юу билээ?” гээд босоод гарсан чинь хавар болж ногоо соёолж байхыг харав. “Яагаад энэ билээ?” гээд бодтол би тарваганы ичээнд өвөлжөөд хавар болоход сая босч байснаа мэдэв. Харин ч нэг сайхан унтаж өвөлжсөн билээ” гэхэд Дархан хаан эвшээлгэн “Тарвага та хоёрын унтахыг бодохоос нойр хүрч байна хөө, Далан худалч минь хагасыг нь маргааш ярь” гээд орондоо орж нойрсов. Би ч амар сайхандаа жаргаж хонов.